Die avond veranderde ons hele leven

In juli zou ze negen zijn geworden. Isa. Een foto van dit mooie, kleine meisje staat in de woonkamer van Chantal en Rogier. Ze wonen in Weesp met hun zoon Sven (11) en dochter Femke (6).

“Toen ik 32 weken zwanger was van Isa, was ik me er opeens van bewust dat het heel stil was in mijn buik. Isa schopte heel weinig en aan het einde van de dag voelde ik haar helemaal niet meer schoppen. Ik ging naar de verloskundige. Omdat haar dienst erop zat, stuurde ze me door naar het ziekenhuis. Ik was heel praktisch en dacht: even een echo doen en dan weer naar huis. Dus ik bracht Sven, die toen twee was, naar mijn zus en ging in mijn eentje naar het ziekenhuis. Die avond veranderde ons hele leven.”

“Ze maakten een CTG, een hartfilmpje. Toen bleek dat Isa afwisselend een heel trage en dan weer heel hoge hartslag te hebben.”

Isa werd geboren

Rogier is piloot en was net naar Londen gevlogen. Chantal had hem niet meteen gebeld, want ze ging ervanuit dat alles gewoon in orde was. Pas toen de gynaecoloog zei dat ze een keizersnede gingen doen, belde zij hem. Rogier was nog op het vliegveld en kon direct met een collega mee terug vliegen.

“Alles ging heel snel. Ze kwamen me zelfs van de wc halen omdat ze vonden dat ik te lang weg bleef. Toen Isa werd gehaald was Rogier er nog niet, maar mijn moeder was gelukkig bij me. Ik heb niet veel gemerkt van de operatie. Op een gegeven moment vroeg ik mijn moeder of de baby al was geboren.” Het bleek dat ze Isa direct hadden meegenomen, zo kritiek was haar toestand.

“Ik hoorde dat we een dochter hadden gekregen, maar ik zag haar pas uren later.” Toen Chantal en Rogier Isa voor het eerst zagen, lag hun kleine meisje in een couveuse. “Ik voelde meteen ‘dit is mijn kind’.”

Ik wilde haar dolgraag vasthouden, maar ze was veel te kwetsbaar.

Isa heeft maar een paar uur geleefd. “Onze ouders, broers en zussen stonden om ons heen. Iedereen heeft haar nog vastgehouden. Dat was heel mooi.”

Na de geboorte van Isa is naar voren gekomen dat het bloed van Chantal en Rogier niet goed combineert, waardoor hun baby geen bloedplaatjes meer had. “Dat was bij Sven die het syndroom van Down heeft ook gebeurd, bleek achteraf. En na Isa kreeg ik nog een miskraam. Het duurde dus even voordat we het nog een keer aandurfden. Maar bij Femke kreeg ik vanaf de twintigste week elke week een infuus met immunoglobuline, een soort antistoffen. Dat heeft gelukkig geholpen.”

Toch gewoon kraamzorg

“Het gekke is dat we alleen bij Isa kraamzorg hebben gekregen. Sven is namelijk in Engeland geboren, waar we toen woonden. Daar is geen kraamzorg. Ook bij Femke hebben we geen kraamzorg gehad, omdat zij te vroeg was geboren en twee weken in het ziekenhuis moest blijven.” Ook als het anders loopt krijgt een gezin kraamzorg. Er komt veel op je af en als moeder moet je herstellen van de bevalling. De kraamverzorgende wist precies welke zorg Chantal en haar gezin nodig hadden, ook al ging het grotendeels langs Chantal heen.

“Ik herinner me dat de kraamverzorgende die de eerste dag kwam erg aardig en lief was en dat ze binnen een paar uur het hele huis helemaal op orde had, bedden verschoond, gestreken. Je kon het zo gek niet te verzinnen of ze had het gedaan. De dagen erna kregen we een andere kraamverzorgende. Zij heeft veel met Sven geholpen, met hem gespeeld en boodschappen gedaan.”

Ze was superlief en bood aan op Sven te passen op de dag van de begrafenis. Toen we thuiskwamen had ze een stapel broodjes klaargezet.

“Ik denk elke dag aan Isa. Het klinkt misschien gek, maar hoe verdrietig die tijd ook was, het voelde ook heel mooi op dat moment. Er was zoveel warmte om ons heen.”

Deel deze pagina