Een speciale kraamweek
Kraamverzorgende Ilse neemt je in haar blogs graag mee naar haar kraamgezinnen.
Af en toe vragen gezinnen of je bij ze wilt komen kramen. Dat voelt heel speciaal, maar is tegelijkertijd ook weer spannend. Voor mij zijn deze gezinnen -vanaf de 37e week in de zwangerschap- een soort wandelende tijdbom. Zo ook nu.
Mijn ‘oppaskindje’ van veertig jaar geleden vraagt mij of ik bij haar wil kramen in haar kraamweek. Hetzelfde heb ik afgelopen jaar gedaan bij haar zusje. Ik antwoord dan ook met een volmondig JA!
Duurt lang
De kleine man laat langer op zich wachten dan gepland. Mama is net verhuisd, dus dat het anderhalve week langer duurt komt eigenlijk wel goed uit. De bevalling ben ik niet bij, want mama heeft een medische indicatie. Na een nachtje in het ziekenhuis mogen mama en de kleine man naar huis.
Waar?
Opa, oma, tante en grote neef -van negen maanden- versieren het huis. Een warm welkom en meteen gezelligheid. Mama is nog een beetje zoekende in haar eigen huis; meerdere mensen hebben haar geholpen met de verhuizing, alles heeft inmiddels een plekje gekregen, maar ja waar… Gelukkig liggen alle babyspullen in de babykamer.
Drinken
De kleine man krijgt borstvoeding, maar het wil nog niet zo goed lukken omdat hij nog erg misselijk is. ’s Middags is de ergste misselijkheid voorbij en wil hij aan de borst drinken. Een borst pakt hij met gemak en met de andere heeft hij wat meer moeite. We regelen een kolf om in elk geval de voeding op gang te brengen. Tussendoor word ik door omstandigheden twee dagen afgelost door een collega. Oma blijft in huis om te helpen en ook tante, de zus van de kraamvrouw, draagt haar steentje bij.
Met een lach en traan
Op de vijfde dag van de kraamweek ben ik er weer. De kleine man is erg onrustig en is ook afgevallen. Ik overleg met mama en de verloskundige. We komen uit op extra dagen en uren kraamzorg en zetten alle zeilen bij. Helaas gaat de buikgriep rond, mama heeft er last van en ook de mantelzorgers vallen uit. Tussendoor hebben we dan ook dagen met een lach en een traan; wat gebeurt er toch veel in korte tijd!
Mondjesmaat
De borstvoeding lukt nog maar mondjesmaat. De verloskundige kijkt nog een keer extra goed in het mondje van de kleine man, om te beoordelen of er een extra reden is voor het niet goed kunnen aanhappen. Het lijkt er inderdaad op dat de tongriem heel kort is, en na extra navragen van mama in de familie blijkt het familiaire aanleg te zijn. Ook het lipbandje lijkt wat kort, dus tijd voor actie. We bellen rond waar we het snelst terechtkunnen. Dat is over twee dagen bij een tandarts in Volendam.
Kleine ingreep
Op de zevende dag in de kraamweek ga ik met mama en de kleine man naar de betreffende tandarts. De kleine man ligt bovenop de tandartsstoel; het is een kleine ingreep met een laser. Binnen een halve minuut is het voor elkaar. Vervolgens helpt een lactatiekundige mama met aanleggen. Het blijft zoeken; de ene borst gaat goed, er komt genoeg melk uit, de andere borst geeft nog te weinig melk. We geven elke voedingsronde melk in korte sessies en geven bijvoeding als de kleine man erom vraagt. Hij gaat weer groeien en dat is het belangrijkste.
Ook gaat het goed met de verzorging van de kleine man. Mama groeit langzaam in haar rol en ook haar wereld wordt langzaam weer wat groter. Ze gaat wel zien hoe het verder loopt. Nu maar genieten van de kleine man en op dag tien is het tijd om afscheid te nemen. Met een prachtige bos bloemen zwaai ik het gezin uit. Ook zij gaan het weer redden zonder mij!
Deze kraamvogel vliegt weer door…
Groetjes van kraamverzorgster Ilse
